بيد مجنون، زير بال خود، پناهم داده بود !

در حريم خلوتي جان بخش، راهم داده بود.

تكيه بر بال نسيم و چنگ در گيسوي بيد !
مسندي والاتر از ايوانِ  شاهم داده بود.

شاه بودم، بر سر آن تخت، شاهِ وقتِ خويش
يك چمن گل، تا افق، جاي سپاهم داده بود !

چتر گردون، سجده ها بر سايبانم برده بود
عطر پيچك، بوسه ها بر پيشگاهم داده بود !

آسمان، درياي آبي،
                                ابرها، قوهاي مست !
شوق ِ يك دريا تماشا بر نگاهم داده بود !...

آه! اي آرامش جاويد! كي آیي به دست؟
آسمان، يك لحظه، حالي دلبخواهم داده بود !

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: